Genieten op Bonaire

Vanmorgen om zeven uur liep de wekker af. Het beloofde een drukke dag te worden. Dienst om 10.00 uur op Curacao, snel naar Hato voor vliegtuig naar Bonaire en dan om 15.00 uur dienst aldaar. Daarna..... relax maaaan!
Ineke ging nadat ze weer "decent" was, bloemstukje schikken voor op het altaar. Bloemen uit de tuin, beetje aangevuld met nog een goede roos, die het het langst had volgehouden van de vorige week. Paste best mooi. Ik altaar alvast beetje klaar maken, onze diaken zou ietsje later komen, wel op tijd voor de dienst, maar moest een zuster ophalen.
Liednummer voor bij aanvang van dienst op een papier geschreven, avondmaal ook zo mooi rond gelegd in de schaal zoals ze dat in Lelystad doen. Kan met een klein groepje broeders en zusters. Staat chique. Ineke ging nog even de ingang van de kerk en de zaal stofzuigen en om negen uur zette ik de airco's aan voor een lekker koele kerkzaal tijdens de dienst. Fijn weerzien met de broeders en zusters waarvan we een jaar geleden afscheid hadden genomen. Jammer genoeg nu na de dienst geen tijd voor koffie en bijpraten want wij moeten gelijk weg. Ik beloofde dat volgende week zondag we dat ruimschoots goed zouden maken met koffie en eigen baksel van Ineke. Hoera voor Ineke leken de blikken te zeggen in haar richting van de aanwezigen.
Mario wilde ook de zuster op St.Maarten aansluiten voor de dienst maar het bleek dat in verband met de stamaposteluitzending vanuit Hessen-Duitsland hier de overzeese gebieden van Caribisch Nederland geen eigen gemeente meer konden kiezen om te kijken. De onvertaalde of vertaalde dienst van de stamapostel kon je alleen op klikken en ook dat werkte niet. Toch hier een gevoel van ondergeschoven kindje. Het lukte Mario niet om de stamaposteldienst te openen en ook de zuster op St. Maarten niet. En met geen keus op iets anders haakte ze dus af. Ik zou voor haar stukje in Engels dienen, maar Mario zei dat ook iemand nu aanwezig liefst Engels hoorde, dus toch nog even kort in Engels ook gediend. Natuurlijk bijbelwoord ook. We hadden natuurlijk al de handbagage klaargemaakt om gelijk weg te kunnen. Zo gezegd, zo gedaan. Mario zette ons om vijf voor half 12 af op het vliegveld, dus we hadden nog een uurtje voor vertrek, genoeg voor Divi-Divi Air. Instapkaart halen, douane door en toen koffie en een broodje. Daarna gelijk naar de gate, waar we om 12.20 uur moesten zijn. Ging goed en hup met 8 passagiers de bus in en naar hetzelfde vliegtuigje wat ons gisteren ophaalde met zijn tweeën uit Aruba. PJ-SEA kenteken. Natuurlijk mocht de mooiste jonge meid naast de piloot plaatsnemen op de co-piloot plaats. Ineke en ik maakte dus geen kans. Met een vol vliegtuigje, hup naar Bonaire.
De co-pilote kreeg ook zo'n head-set als de piloot op en wij verstonden door het lawaai elkaar nauwelijks, maar tijdens de gehele vlucht hadden zij een geanimeerd gesprek. Ja, mooi beroep piloot op Curacao. Te slechte ogen , dus die carriereswitch kan ik vergeten.
We werden echt voor de deur afgezet met het vliegtuigje en liepen 50 meter later al door de immigratie. Willem, de diaken geappt dat we waren geland en hij kwam binnen vijf minuten aanrijden in een mooie grote Mitsubishi Spacestar met veel ruimte en veel zitplaatsen. Bleek ook de auto van de kerk te zijn, die we hier tijdens ons bezoek kunnen gebruiken. Op naar de kerk, niet al te ver en op Bonaire is aan de kerk een appartement aangebouwd voor de invliegende priesters/diakenen dat net 6 weken klaar is.
Priester Versteeg uit Zaandam was hier een maand geleden de eerste bezoeker met zijn vrouw voor drie weken. Het is echt mooi wat ze hebben aangebouwd, lekker huiskamertje met keuken, twee slaapkamers, en een grote badkamer, allemaal met nieuwe spulletjes. Aan de hand van het formaat plavuizen, hebben we kunnen uitrekenen dat het leefgedeelte 64m2 groot is. De "plot" zelf is echt veel groter, er was gepland om hier nog twee appartementen te bouwen, maar de gemeente geeft (nog) geen toestemming. Hier kunnen we het dus wel even uithouden. We hebben een lieve kerkhond gratis erbij, die een tijdje geleden is aan komen lopen tijdens de bouw en niet meer weggegaan. Hij heet Stranger. Mooie naam voor het aangewaaide beestje. De diaken geeft hem te eten en hij ligt veel in de schaduw van de kerk en blijft natuurlijk buiten. Veel te warm binnen. Goeie lobbes en geen kwaad in de zin. Na het een en ander verteld te hebben aan ons nam Willem afscheid. Hij woont precies naast en aangrenzend aan de kerk en we zien elkaar zo weer als de dienst gaat beginnen. Koffertje uitpakken, fotootje/filmpje maken en even uitzakken tot ik de kerk in ga, die alleen gescheiden is door de "porch", nu dus soms een gezamenlijk zitje voor de priesters en zondags voor de broeders en zuster erbij. Half drie kwam Willem omgekleed weer terug en namen we de routine even door. Mijn Papiamento is niet meer wat het is geweest, dus hij mag het (extra lange) bijbelwoord voorlezen (Psalm 65:2-5) nadat ik het in het Nederlands heb gedaan. Ook het Onze Vader gaat hier in het Papiaments, maar dat wordt gelijktijdig uitgesproken en hoef ik niet alleen te doen, ik kan het voorlezen van een spiekbriefje, maar gaat nog te snel voor me.
We hadden een pak koffie meegenomen, ook voor na de dienst o.a. en de diaken ging dat alvast voorbereiden. Na de dienst even lekker zitten napraten met de broeders en zusters en ook alweer afscheid genomen van ze, wel met de belofte dat ik volgend jaar weer zou komen. Waarschijnlijk verblijven we ietsje langer dan de drie nachtjes nu. Iedereen weer naar huis en wij uit de zondagse kleren en de vakantie outfit aan. He, heerlijk. Thuisfront liet ook van zich horen/zien, koukleumend marshmellows grillen boven een tuinkorf met dikke jassen aan. Kon het niet nalaten gelijk een foto te sturen vanuit ons zonnige plekje. Ik weet het, nogmaals hier: Leedvermaak om een ander is niet sportief!! (vierhonderd strafregels op de lagere school moeten schrijven, nadat ik niespoeder had gestrooid en daar vreselijk om moest lachen, want ik had mijn neus dicht gehouden.) Na wat appjes te hebben beantwoord en gestuurd toch nog maar met licht even de stad ingereden, even oriënteren waar we precies vandaan kwamen en weer terug zouden moeten keren. Meerijden is altijd makkelijker als dat je het zelf moet doen en zo bekend zijn we hier ook weer niet. Binnen vijf minuten zit je op de "boulevard " en er lag een mooi cruiseship afgemeerd. Auto geparkeerd bij een gesloten supermarkt en de 50 meter overgestoken naar de boulevard. Schrik me wezenloos, een grote nare schaafplek tot op het plaatwerk op de deur aan de bestuurderskant. Tjee, het zal toch niet!?? Ineke vroeg of ik dat niet gezien had bij het instappen. Moest eerlijk zeggen van niet. Nou is dat niet verwonderlijk, want ik zie nooit iets, volgens Ien. Toon was gezet. Ien, ik heb toch niets geraakt! probeerde ik nog, maar echt overtuigd was Ineke niet. Gelijk Willem een appje gestuurd of deze beschadiging er al zat, of dat het mijn schuld was. Appje ging niet weg. Geen bereik en laat maar, komt straks wel. Naar gevoel bleef dus.
Richting cruiseship al lopend, drie zware toeten, hij ging vertrekken. We gingen snel een plekje zoeken bij Karel's, een restaurantje op het water met een fenomenaal uitzicht over de zee en Klein Bonaire. Met een ondergaande zon, een vertrekkend cruiseship, kabbelend kristal helder water onder je en Ineke een cocktail in de hand genaamd: Sex with an Alligator, ik aan een Ice Tea Lemon slurpend(moest nog rijden, 1 eventuele schade is genoeg), waren we toch best tevreden met elkaar. Word bijna lyrisch, maar was echt een lekker gevoel.
Mooie fotootjes gemaakt, maar eten wilden we hier niet, was twee jaar geleden niet zo bevallen, dus na het afrekenen liepen we weer terug, het water weer af.
Draaide me om naar Ineke die achter me liep en zei heeeeel zachtjes: maak even een foto van mij met die tafel achter mij erop. Kijk maar wie er zit. Ien had het niet zo gauw in de gaten, maar het was Camiel Eurlings de gevallen NOC-NSFer, die aftreden moest vanwege - vermeende - gewelddadigheden tegen zijn toenmalige partner.
Zat een andere mooie dame naast hem met nog een stel, de foto's zijn goed gelukt en komen erop/eraan. Recht tegenover Karel's was een leuk restaurant wat ook uitkeek over water en over Karel's, want je moest omhoog de trap op. We zagen al van beneden dat er nog een leeg tafeltje was aan de balustrade en dus gauw omhoog. Top spot. Tafeltje voor twee aan de zeekant. Ineke nam een heerlijke vegetarische pasta en ik een burger met frites. Vroeg of ze gratis wifi hadden, (bericht kon dan naar Willem) nee, niet hier, we willen dat de mensen elkaar liefdevol in de ogen kijken en genieten van het uitzicht. Zo Dirven, daar kon je het mee doen. Ze was echt lief hoor de waitress, frisse leuke jonge meid en ze bedoelde het echt goed. Ik begreep de hint en we hebben elkaar inderdaad even vastgehouden en liefdevol aangekeken en genoten van het ogenblik. (zwijmel, zwijmel. Ien en ik he natuurlijk.., niet de waitress!). Ik zei dat het ook was om in het donker onze weg terug te vinden via Waze of Maps.me naar de kerk. Ze heeft het me even uitgelegd en zei dat het makkelijk en niet ver was. Ik zei, bedankt TomTom, waar zij ook weer om moest lachen. Trouwens ik vroeg ook al bij Karel's of ze gratis wifi hadden, ja hoor, als je nog meer te drinken besteld, was het botte antwoord. So ein Unverschämtheit zouden de Duitsers zeggen, alsof mijn USD12,00 bestelling - wat in Nederland goed is voor 1,5GB maandverbruik bij Vodafone - niet genoeg zou zijn.
Het eten smaakte goed en bij het afrekenen zei TomTom dat als ik het niet kon vinden ik gerust terug mocht komen, zou ze het nog een keertje uitleggen. Ik betaalde met de creditcard en gaf de fooi contant aan haar. Houd ze ook meer van over, zei ze eerlijk, met creditcard gaat ook voor hun van de tip nog wat belasting eraf. Lieve meid. We konden de kerk in een keer vinden, even 10 meter te ver doorgereden waar ik rechtsaf moest, maar het is ook zo pikdonker en slecht verlicht dat je bang bent om een greppel of grote kuil in te rijden. Stukje terug en we zaten op de juiste weg, de Kaminda Djabou, wat onderste weg betekent. Thuisgekomen, uitbuiken, trachten sport te kijken, lukte niet. Ajax kampioenschap verspeelt denk ik, PSV te goed voor Feijenoord. dus ach, wij hadden immers de mooie zonsondergang al. Willem inmiddels antwoordend op mijn appje dat bij het binnenrijden van de poort door de wifi bij hem binnenkwam met voor ons de blijde mededeling : schade zat er al, zo is hij uit Nederland gekomen. Liep het toch nog allemaal goed af. Het leven is net een sprookje. Vandaag weer een voorproefje gehad. Kijken wat morgen ons brengt. Langzaam opstarten denk ik. Tot morgen.