Dag met een gitzwarte rand

De kop boven het stukje belooft al niet veel goeds, maar ik kom daar zo dadelijk wel op terug. Eerst naar het begin van de dag.
De wekker liep al om 05.00 uur af in de slaapkamer. Tjee, da's vroeg.
Klopt, Selma zou om 06.00 uur voor de deur staan om mij naar het vliegveld te brengen. Vanavond om 19.00 uur dienst in Oranjestad op Aruba. Wassen, ontbijten, koffer stond al klaar, tickets, paspoort, geld ,telefoon, alles check, dus wachten maar.
Om vijf voor zes toeterde Selma al, dus daar gingen we. Heel erg rustig op de weg, dus om kwart over zes al op Hato. Heerlijk vroeg. Vlucht was om half acht met Dividivi-Air. Tijd zat dus.
Na te hebben ingecheckt en gemompel van de grondsteward om naar gate 8 te gaan, kreeg ik mijn boardingpass. Op naar de douane.
Ging soepel, bijna niemand. Kon zelfs een vriendelijk lachje af, kon ik me niet zo herinneren van vorig jaar, toen waren ze stugger.
Eenmaal door de douane even een kopje koffie besteld en lekker gaan zitten. Ik schrok, had het toch dan goed gehoord, vlucht om 08.00??? Kon toch niet. Ik had toch echt op mijn boekingsbevestiging 07.30 uur!!
Na snel de koffie te hebben opgedronken maar snel naar de vluchtinformatieborden gaan kijken. Mijn vlucht DI260 07.30 nergens te bekennen. Liep naar gate 8 en daar stond Marciano, had zijn tag op zijn borst gelezen en wist dus dat hij het was die mij mijn boardingpass had "aangesmeerd". Klopt dit?? 08.00 ipv 07.30?? Hij in het Papiaments door zijn walkie-talkie om uitleg vragen, versta je dus niks van, af en toe dirven of iets dergelijks er tussendoor dus het ging wel over mij.
Na een te lange tijd en af en toe wat bezorgde blikken van hem, het verlossende woord. U heeft een email gekregen, de vlucht is verschoven, 08.00 is goed. Ik bedankte hem, gerustgesteld dat ik niet een vlucht zou missen. Email krijg ik dus niet maar de kerk die de vlucht had geboekt voor mij. Even toen lekker gewordfeud (of wordgefeud?) en verder in mijn boek. Opeens Marciano weer, ik hoorde ergens Aruba roepen en acht uur, was lang zo ver nog niet?? Hij bleek de 8 passagiers te zoeken van de vlucht van 08.00 uur. 4 gevonden inclusief mijzelf en grijnzend van deze consternatie liepen we trouw achter hem aan naar gate 4. Hier moesten we wachten en hij steeds omroepen naar de andere passagiers. Iiemand die al bij ons stond wist te vertellen waar er nog twee zaten en ook die werden gehaald en langzaam kwamen ook de laatste aangeslenterd. Vertrokken uiteindelijk vanaf de startbaan om 07.55 uur in een prachtig kleine Haviland Twin-Otter DHC-6-300, een 19 zitter. Tjee wat gaaf. Pas sinds vorige week zijn deze vliegtuigen in bedrijf bij Dividivi-Air op de route Curacao-Aruba en zijn daardoor grote concurrent geworden van Insel-Air, wat constant grote problemen heeft, niet alleen financieel maar ook om op tijd te vliegen. Dividivi heeft twee van zulke vliegtuigen overgenomen van Canadese maatschappijen en zijn in prima staat.
Ging bijna voorin zitten en bleek bij een nooduitgang te zitten wat weer meer verantwoording met zich mee brengt, kreeg gelijk aanwijzingen wat ik moest doen en goed de handleidingen lezen.
Oversteek veel te snel voorbij en voor de tweede keer in mijn carrière landde ik op Aruba. Weer verbaasde ik mij net als de eerste keer. Wat een prachtvliegveld. State of the Art. Mede ingegeven door de grote Amerikaanse invloed. Liep bijna moederziel alleen richting immigratie. Bijzonder hoor, zo groot en zo weinig mensen zien. Heerlijk met zo'n klein vliegtuigje aankomen, eens wat anders dan met zijn 400 aanstormen op de immigratiedienst. Andre, de diaken op Aruba die me op zou halen stond al te wachten en was verbaasd me te zien, had hem wel geappt, maar ook hier stond mijn vlucht niet op de borden, bedoel dus mijn nieuwe vlucht, oude ook niet.
Onderweg naar de dienst vertelde hij dat hij er vanavond niet zou zijn om te helpen, de broer van zijn vrouw was overleden en vandaag was de uitvaart. Schrok ervan en wenste hem natuurlijk veel sterkte. Kort stukje maar naar de dienst, er was niet veel veranderd. Andere auto voor de deur, Kia Sorento en er was genoeg op voorraad in de ijskast en vriezer. Hij vertrok en komt me morgenochtend weer om 08.00 uur ophalen voor mijn retourvlucht naar Curacao. Even mijn weinige spulletjes die ik meehad uitgehangen en uitgepakt en me toen heerlijk op de veranda neergezet in een lekker ligstoel, die er vorig jaar nog niet was. Ook even wat fotootjes en filmpje gemaakt voor het thuisfront en genoot van de vogels om me heen en de kakelende kippen, ja echt, wel een stuk of zes bij de buren hun tuintjes.
Opeens kreeg ik appje van Ineke dat er een dochter van een diaken uit Den Helder plotseling was overleden op 17 jarige leeftijd. Schrok me wild en heb gelijk Leo, de voorganger van Den Helder geappt. Het bleek Danine te zijn die griep had en nu was overleden.
De dienst van vanavond was een voorbereidingsdienst voor volgende week, waarin we speciaal degenen die ons zijn ontvallen en ook anderen die al daar zijn gedenken, maar dat nu vandaag gelijk twee zich melden was wel een beetje teveel van het goede, nee slechte.
De hele dag ben ik er mee bezig geweest en Leo schreef ook later dat we het maar niet moeten proberen om voor te stellen om je dochter te verliezen, het verdriet is enorm, dus doe maar echt niet, waren zijn woorden. Vandaar de titel dus. Ben nog stukje wezen rijden over de boulevard van Oranjestad in de Kia en kon de kerk ook weer terugvinden, daarvoor nog even uitgewaaid op een strandje en toen weer teruggereden. Boek ook weer verder gelezen en weer verder met voorbereiden. Toen omgekleed en koffie al vast klaar gezet om zo aan te drukken, als de broeders en zuster zouden komen. Ze hadden een fijne dienst beleefd zeiden ze en na de koffie met cake (Had Leo nog in de vriezer achtergelaten) had ik het rijk weer alleen. Even alle kopjes en zo afgewassen en nu lekker relaxt het stukje schrijven.
Bijzondere dag beleefd, die ik niet gauw vergeet. Kijken hoe het morgen met Dividivi gaat. Heb zin in de vlucht, zooooo leuk.
Cockpit is open en je zit er een meter van vandaan en je verstaat geen woord wat ze zeggen door het lawaai. Piloot en jonge co-piloot verstaan elkaar natuurlijk wel met die koptelefoon etc. Werken het hele draaiboek af, dit en dat en check, check. Leuk om te zien.
Nou dit was het weer. Fotootjes komen wel. Moet denk ik toch maar een backupschijfje kopen, mijn PC is bijna vol en kan de rest niet saven want dan is hij overvol, dus even geduld nog voor de pictures.
Groetjes en tot morgen, weer op Curacao.