Wij zijn aangekomen, maar wat was het hectisch

Ik weet niet waar te beginnen maar doe het toch maar. Om maar gelijk met het beste de deur binnen te vallen: Wij zijn weer Opa en Oma geworden.

Bobby en Maaike zijn papa en mama van schrik niet:

Odinius Theodorus Leonardus Antonius Dirven, de 22e stamhouder uit ons geslacht terug daterend naar het einde van de 13e eeuw.

Roepnaam is Odin, naar de god van wijsheid, dus ik schreef ze al dat het een wijsneusje zal worden :-)

Zometeen maar over Odin verder, eerst terug naar de koffers inpakken.

Maandag redelijk alles vol, maar op de Nieuwjaarsdienst te Amsterdam kregen we van de opziener nog een dikke stapel enveloppen mee, gevuld met tijdschriften en ook nog onderdelen voor camera’s en 2x 25mtr kabel. Nou ja, proppen dan maar.

Dinsdag maar weer toch de grote koffer die Ineke had gevonden genomen, alles overpakken, wegen, nee nog te zwaar, weer anders verdelen. Niks aan te doen, alles bleef over het gewicht van 23 kg.

Om te wegen til je je een breuk aan zo’n koffer, ik zie het sowieso niet als ik til en dan te kijken en om het uberhaupt al te tillen valt niet mee. Waar was toch dat verdraaide digitale metertje? Daar kon je makkelijker mee tillen met twee handen en las je het gewicht gewoon leesbaar van boven af. Nou die vinden we wel weer als we terug zijn. Net als toen we naar Canada gingen en de TomTom niet konden vinden. Die hadden we ook al klaargelegd om mee te nemen, maar op “moment supreme” gewoon niet te vinden. Inderdaad jaren later kwamen we hem ergens in het huis weer tegen. Ja, was niet meer nodig. Inmiddels alles al op je iPhone.

Zo maar alles laten hoor, laatste spulletjes komen wel woensdagnacht voor we vertrekken.

Bob en Maaike zouden komen dinsdagavond en Bob zou dan mijn haren nog korter knippen voor de vakantiecoupe. Kreeg een appje, ging niet door, te harde buik en het begon allemaal een beetje pijn te doen. Kan ik me goed voorstellen.

Baby was pas 14 januari uitgerekend. Dus er was wel nog tijd.

Bleek dat toch de weeën waren begonnen en uiteindelijk ging Maaike ‘snachts nog naar het ziekenhuis. Wij blij, (sorry Maaike) zouden we hem toch nog kunnen gaan zien voor we vertrokken???

Hele woensdag in spanning, maar er kwam geen verlossend telefoontje. Woensdagavond, na de kerkdienst, nog weer wat spulletjes ingepakt en alles klaargezet om donderdagochtend om kwart voor zeven te gaan rijden naar Schiphol.

We zijn kort na twaalven ‘snachts nog naar het ziekenhuis gegaan om hopelijk toch nog even de baby vast te kunnen houden. Er was ontsluiting maar niet genoeg.

Toen maar om kwart voor twee naar huis gegaan, misschien heel ‘smorgens vroeg nog kansje??

Om drie uur toch maar besloten even een powernapje(?) te doen. Half zes maar opgestaan, hoopte echt hem even vast te kunnen houden, we zijn hier tenslotte

bijna drie maanden.

Martin kwam op tijd en we vertrokken naar Schiphol met een miezerig weertje, net onze bui. Jammer geen kleinkind nog.

Kregen wel nog appje dat het toch maar keizersnede werd, Maaike was al te lang bezig en was uitgeput.

Onderweg naar Schiphol schoot het niet op. Regen en randweg Amsterdam zijn geen goede combinatie. Nou Martin, koffie houd je wel tegoed, we gaan gelijk door. Martin zette ons dus af, nog steeds met het miezerige weer en wij op zoek naar de balie.

Zagen op de borden dat we bij desk 12-15 moesten zijn en dat we vertrokken van gate F4.

Nou we waren natuurlijk niet de enige, aansluiten dus maar. Duurde en duurde, eindelijk wij aan de beurt. Eerste koffer in de “hap, slik, weg” machine, maar niks hap.

Er stond: Meld u bij de servicebalie. Ja dat konden we verwachten.

Door een poortje heen, en weer aansluiten aan de rij met achterlijk gevormde koffers en autozitjes etc.

Was ook weer druk en eindelijk aan de beurt. Eerste koffer erop. 23,9 kilo. Werd niet veel gezegd door de lieftallige dame. Tweede koffer. 27,9 kilo. Dat wordt bijbetalen dus. Inderdaad, even de Key2Pay langs de betaalautomaat en we mochten verder.

Uiteindelijk werden de aanbiedingen van de kaasblokken toch nog duur betaald. Haha.

Gelukkig was Ineke een beetje afzijdig gebleven met de handbagage, die werd niet gewogen, anders waren we nog slechter af geweest.

Op naar het volgende struikelblok. Tijd liep lekker door, nog niets gehoord uit het ziekenhuis. Ging alles wel goed? Is toch een sneetje en hup, kindje. Nee, hield ik me voor, dat heeft tijd nodig.

Gelukkig heeft Schiphol nu nieuwe en verbeterde checks op de handbagage. Hoefde niets uit de handbagage te halen, riem niet af, schoenen niet uit. Helemaal top.

Toch ging mijn koffer weer letterlijk op een zijspoor. Had ik kunnen denken. Veel kabels voor alle electronische apparatuur, bijbels, liednummeraangever voor de kerk wat een heel raar beeld geeft op zo’n monitor denk ik. Dus open ging de koffer.

Bijbel kreeg ook nog een drugstest, brandschoon. Gelukkig, ik ook dus.

Eindelijk er doorheen, was vlak voor half tien. Gauw nog de gebruikelijke twee luchtjes voor de prijs van EUR 49,00. Een voor Ineke en een voor mij. Ook nog even 

twee flesjes water gehaald (voel me telkens aandeelhouder van Schiphol worden met die prijzen) en op naar de gate.

Gelijk maar aangesloten in de beginnende rij bij de gate. Ineke liep even weg voor de laatste plaspauze. Ik had het gelijk aan de stok met een – bleek – Frans echtpaar. Ze drongen zich tussen mij en mijn voorganger in. Liet ze weten dat de rij toch echt verder achter mij al was. Ik begreep uit zijn waterval dat ze hier al 1 ½ uur hadden gezeten op de voorste rijen en ze dit plekje in de rij toch dan wel rechtvaardig vonden. Tussen het begrijpen/verstaan van zijn tirade en het door mij in het Frans hem van repliek dienen, zijn toch echt twee verschillende dingen en ik liet het dus maar gaan.

Gelijk kreeg ik de eerste foto van onze nieuwe kleinzoon op de telefoon. Was gelijk helemaal die Franse “coq” (Allez les bleus) vergeten. De tranen sprongen in mijn ogen, toch nog geboren dat ik ervan afweet en niet pas als ik land in Curacao. Zo’n raar gevoel alles. Blijdschap, treurnis, kwaadheid net op die Fransoos,  trots op onze nieuwe stamhouder en bewust dat we even moeten wachten met een fotootje met hem :-( :-(

Het is zo als het is. We krijgen onze kans nog.

Ineke kwam aangelopen en ik liet haar de foto zien, beide tranen in de ogen van geluk. Raar en bizar zo in de rij met alle mensen om je heen.

Gauw nog wat mensen geappt en toen het vliegtuig in. We hadden rij 55 stoel H en K met een lege ertussen. Hopelijk zou het zo blijven. Had thuis al ingecheckt.

Liep achter een klein Aziatisch vrouwtje door het pad en warempel, zij stopte bij onze rij. Ze bleek tussen ons in te zitten. Ze sprak geblekkig Duits, ik gelukkig niet, dus kon haar vragen of ze wilde ruilen zodat mijn vrouw en ik naast elkaar konden zitten. Dat begleep ze. Ik schrijf bewust die l want zo platen ze daar. Als dank tilde ik haar tientons koffer in het bagagevak. Heeft zeker ook moeten bijbetalen als ze het hadden gemerkt. Ze was veel te klein om hem zelf naar boven te krijgen.

Goed, we zaten. Ik bij het raam en Ineke naast me. Nog even tijd om snel wat verder te appen voordat het vliegtuig precies op tijd vertrok. Knap hoor zo’n Boeing volproppen. Trouwens, was wel krap hoor. Elke keer als we naar Curacao gaan heeft Maaike voor ons een upgrade naar Economy Plus geregeld. Ja die werkte nu niet, die had hele andere belangrijkere dingen aan haar hoofd. Vooral met eten behelpen.

Eenmaal kort in de lucht ontstond er paniek. Drie rijen achter ons in het middenvak was iemand onwel geworden. Stewards en stewardessen kwamen aangerend en er werd voor een dokter omgeroepen. Was al niet meer nodig want aan de andere kant bij het raam bleek een dokter te zijn die de man inmiddels al bijstond.

Gelukkig na wat drukte ging het de man weer wat beter en heeft hij en ook wij de reis af kunnen maken. Bij de eerste plaspauze van mij keek ik even naar hem, hij terug, ook mij onderzoekend en ja hij was nog wel heeeel bleek.

Verder verliep de reis voorspoedig en kwamen wij, met net een fikse regenbui geweest, aan op Hato, Curacao.

Ik tilde voor mijn Aziatische buurvrouw de koffer er weer uit en op naar de immigratie. Kaartjes voor de immigratie al op internet ingevuld dus dat scheelde een hoop tijd. Goede rij dit keer, want op de oude handgeschreven manier daar ingevuld sta je in de lange rij die erg lang kan duren.

Koffers kwamen redelijk snel en hup naar buiten. Had Salma de taxichauffeuse die ons altijd naar de kerk brengt al geappt en binnen no time reed ze voor, en konden we inladen.

Mario was al bij de kerk toen we aankwamen. We werden ontvangen door drie luidruchtig blaffende honden van onze nieuwe buurman. Eerst zat er namelijk een kindercreche naast ons met jengelende, joelende en vaak huilende kinderen.

Deze was inmiddels weg en vorig jaar nadat er nieuwe bewoners in kwamen, waren die binnen een maand al 4 keer beroofd!!.

Die waren er dus gauw klaar mee en hebben het huis weer gauw verkocht. De nieuwe bewoner heeft toen 3 honden aangeschaft en nooit meer lastgehad. Deze honden blaffen als er iemand voor het hek staat en ook ons zien ze dus naar binnen gaan. Voor de rest geen last van ze. Ze doen gewoon waarvoor ze zijn aangesteld.

Voelde vertrouwd weer daar te zijn en inmiddels was Doris ook al aangekomen met de kerkauto, een mooie Honda C-RV automaat. Puik ding.

Hebben even lekker tijdje bijgepraat en voor Doris hadden we ook een nieuwe portemonnee uit Nederland meegenomen die we voor haar hadden besteld. Scheelde meer dan de helft bij ons dan de prijs hier.

We moesten nog wat eerste boodschapjes doen en het was al tegen sluitingstijd.

Dus gauw op weg naar Van Der Tweel, de oude Albert Heyn, die was het langst open, tot half negen.

Wat eerste levensbehoefte ingeslagen en toen naar huis. Hebben wat hamburgers gemaakt en opgegeten en toen toch de koffers uitpakken.

Huis was niet zo schoon als zou moeten en als ons huis in Spanje zo wordt betrokken door mensen zie je ze niet meer terug. Maar goed, redden het wel.

Toen de koffers leeg waren en ik ze naar de andere kamer wilden brengen, bleek er op de bodem van mijn koffer nog wat te zitten. Jullie raden het al.

DE DIGITALE GEWICHTSMETER !!

Ik had er – zonder het te zien – twee grote badlakens opgelegd, niet wetende dat er al wat in de koffer zat. Volgende keer ander plekje ervoor zoeken. Maar hij was terecht. Hebben er uiteindelijk om kunnen lachen.

Toen afgepeigerd om elf uur het bed ingedoken. Waren lange dagen geweest. Het was eigenlijk al vier uur in de morgen met het tijdsverschil gerekend. De nacht ervoor was al kort of bijna niet geslapen met het wel of niet komen van de baby. We waren dus gelijk vertrokken, Klaas Vaak was niet nodig.

Vandaag (vrijdag) om half acht werd ik wakker en het regende buiten heel hard.

Wat appjes en Wordfeud weggewerkt en toen bleek er beweging bij mijn voordeur te zijn. Ik gelijk kijken op de Ringbel en ja hoor Martin had onze auto teruggezet en een cadeautje nog voor Hans meegenomen en dat binnen lag, gepakt. Had van Debbie een alarm voor de voordeur gehad en die werkte prima dus. Nog even Hallo tegen Martin geroepen, ook dat hoorde hij, dus ook de Ring deurbel werkte naar behoren.

Na het opstaan en ontbijt en wassen gelijk Bob en Maaike gefacetimed.

Ja, en als hij dan de telefoon boven het kleine knulletje houdt, hou je het niet droog.

Ook bij het typen, nu, zijn de ogen niet bepaald droog. Het is ook zo’n wonder dat uit bijna niets, uit miljoenen (ik had wat minder) zaadjes Hij net dat voorbij razend eitje weet te pakken van Maaike, sneller is als de anderen, een embryootje ontstaat en Hij geboren wordt. Schrijf de H bewust groot, want met zo’n godennaam als Odin, die was namelijk de Noordse oppergod, leider van de goden en god van de wijsheid en ook o.a. leiderschap, kan dat niet met een kleine H geschreven worden. Nou dat wordt me er dan eentje, wijsneus. Wij Dirven’s zijn al eigenwijs genoeg volgens anderen, dus Hij kan er ook nog wel bij.

Zet hem maar op knul, laat ze een poepie ruiken. Hij was trouwens 3034 gram.

De grootte van de baby meten ze trouwens niet meer, jammer, komt het niet op het kaartje. Ze mogen niet meer aan de beentjes trekken of zo. #babybashen?

Vertelde trouwens aan Ineke dat ik voor Hem/hem een brief wil schrijven die hij pas mag openen als hij gaat trouwen of op zichzelf gaat wonen. Ik ben me bewust van mijn eigen sterfelijkheid en dat ik dit knulletje niet zo lang kan meemaken als dat ik zou willen. Als hij 15 is ben ik 81 en ik weet niet hoe dat gaat lopen. Op de terechte vraag van Ineke, waarom niet bij Joep of Linn kon ik antwoorden dat ik 10 jaar geleden nog helemaal niet met mijn verscheiden bezig was. Nu als pre-pensionado (heb nog geen officiele AOW (red)) sta je daar meer bij stil. Tijd loopt door. Dus die brief moet ik dan maar eens gaan schrijven en met lak verzegelen voor Hem.

Goed, verder met mijn verhaal. Ineke vindt het al te lang worden. Zal jullie nog wat ergers vertellen, dit is namelijk de 2e versie. De eerste na werkelijk een halve dag ploeteren heb ik stom genoeg weggemaakt. Ik wilde nog voordat ik het stuurde een emailadres erbij zetten. Ja toen waren de gegevens nog niet gesaved en alles foetsie. Heb het nu dus maar eerst getypt in Word en dan copy/paste naar de online Travellogger reisboek doorgezet.

Ja, wie zijn billetjes….. enz.

Nog even verder met vandaag, vrijdag. Na het facetimen even een paar boodschapjes gehaald en heeeeeele grooooooote afvalzakken. Kunnen we het tuinvuil indoen en wegbrengen naar het grofvuil hier verderop in de buurt. Ja dat is ook een zooitje.

Ook nieuwe bestekbakken, die waren ook wel aan vernieuwing toe.

Toen koffie met vlaai en slagroom. Op Odin!! Foto ervan gemaakt en gestuurd in de app.

Daarna alvast begonnen aan de eerste versie van deze episode.

In de namiddag kwam Mario om een nieuwe camera te installeren en de TV op te hangen in de kerkzaal.

Camera had hij zo opgehangen maar om deze camera ook in de streaming setting van de kerk te krijgen is een ander dingetje. Dat moet de Helpdesk Beeld en Geluid in Nederland doen van onze kerk en daar heeft hij geen hoge pet van op. Klopte, ook hier kreeg hij weer geen antwoord (klinkt bekend he Martin) en hopelijk lukt het voor zondag anders zit St. Maarten zonder aansluiting.

Net als bij heel velen in Nederland was ook haar paswoord verlopen. Te korte datum ingezet en bij het nieuwe jaar 2020 nog niet aangepast naar de volgende jaren. Frusterend. Zet ze gewoon op 2099 en als een broeder of zuster heengaat, gebruiker deleten.

Maar dat is te makkelijk dus moet het moeilijk en met slecht of niet controleren van de lijst dan irritatie van de gebruikers tot gevolg. Erger dan Fort Knox.

Heb Mario het e.e.a. over vMix, het streamingsprogramma uit kunnen leggen, want wij in Hoorn hadden al als enige dit programma zelf aangeschaft omdat we betere kwaliteit camera’s hadden gekocht en waar het tot dan toe gebruikte programma OBS niet mee kon werken.

Nu is inmiddels heel uitzendend NAK Nederland op vMix over moeten gaan, dus zo gek zijn we nog niet in Hoorn. Top Martin!!

TV (58 inch Samsung) hebben we samen opgehangen met een fantastische soundbar eronder. Die blies ons uit de kerkzaal met Sound of Silence van Simon en Garfunkel. Topkwaliteit. Was een JBL Bar 3.1, goede aanschaf. Was ook echt plug and play met de aansluiting op de TV.

Mario naar huis en ik verder weer met versie 1.

Ineke intussen macaroni maken en toen delete ik dus de hele eerste versie die echt klaar was. Deze is niet identiek, maar wel veel hetzelfde. Had er geen zin in om het nu te doen, maar Ineke stortte om negen uur in en ging naar bed en nadat ik Netflix operationeel had gekregen (mijn eigen settings) op de TV in de huiskamer, besloot ik toch maar weer te beginnen. Zie hier het resultaat nog net voor 12 uur af, dus vijf uur in de morgen bij jullie, van zaterdag.

Omdat ik zaterdag me ook moet gaan voorbereiden voor weer mijn eerste dienst te gaan houden sinds April vorig jaar, wilde ik dit toch wel uit de weg hebben.

Gelukt denk ik, nu nog copy/paste naar de site en jullie kunnen beginnen te lezen.

Fotootjes komen later. Dit was belangrijker. Ik schrijf niet dagelijks maar wel frequent. Ben hier te lang om dit elke dag te doen.

Curacao now signing off.

P.S.

Voor eventuele schrijffouten voel ik me niet verantwoordelijk.

Letters gaan op een gegeven moment dansen voor je ogen en die achterlijke d en t is ook een crime. Teruglezen helpt vaak niet. Eigen fouten zie je niet. He, dat is/klinkt wel lekker.

Lijkt wel een stukje preek. Ben al aan het oefenen ongemerkt :-)