Yess, Thuis

Het is donderdag 19 maart. We zijn heerlijk thuis.

Even terug naar gisteren, woensdag,de dag van ons vertrek. We stonden erg vroeg op, wekker liep al om zes uur af, we wilden de laatste was met handdoeken en beddengoed vroeg klaar hebben zodat ze nog lekker konden drogen in de zon en opgeruimd konden worden. Zo gezegd zo gedaan. Toen wat ontbeten en verder de koffer inpakken en wegen of alles mag, geen zin om weer veel geld voor overgewicht te betalen zoals bij de reis hier naar Curacao. Kleren die we voor de reis zouden aantrekken – o.a. die nare lange broek, die we al zo lang niet hebben aangehad en overhemd met lange mouwen – even apart gelegd. Voor de rest alles erin op nog stekkertjes van de opladers na voor de telefoon.

Na wat heen en weer geschuif van de ene naar de andere en weer terug en in de handkoffer, waren we tevreden. Het handwegertje gaf aan dat we zo rond de 23,2 en 23,3 zaten. Handkoffers ver onder maximale gewicht van 12 kilo, maar door de volumeomvang van wat we erin stopten waren die wel gauw vol.

Zo moet het dan maar.

Toen even de restafval van de tuin in de nog klaarstaande witte vuilniszak gestopt en die kon ik dan naar het grofvuil brengen.

Leek ons verstandig om ook nog een reguliere vuilniszak die al in de groene afvalbak zat ook mee te nemen daarheen. Er kwam nog een zak namelijk aan en die ging er niet bij passen. Bak moest vandaag buiten gezet worden en gaat pas morgen of af en toe vrijdag pas geleegd worden en dan wil je niet dat het deksel openstaat.

Zo gezegd, zo gedaan. Tuinafvalzak in de achterklep samen met de gewone vuilniszak en op naar de stort.

Op de weegschaal staande wuifde de meneer achter het loket dat ik door kon rijden, gelukkig maar. Auto met de achterkant tussen de palen sturen waar de bakken staan en snel uitladen.

Ja, daar ging het even fout. Ik had de dubbele bodem uit de achterklep gehaald en bij als eerste de normale vuilniszak weggooien, trok ik hem stuk langs de krik en een zeer onwelriekende drab liep leeg uit de zak. Trok een spoor van witte/zure melk? naar de bak toen ik hem erin gooide. Snel het tuinafval erachteraan gegooid en naar huis. Gauw een emmer met water en spons en de rotzooi uit de achterklep verwijderd, moest er wel eerst de reserve achterband uit los draaien. Stank trok gelukkig weg. Zou me kapot generen als ik Mario een stinkende auto moest teruggeven. Ging gelukkig goed.

Ineke heeft toen nog onze slaapkamer, badkamer en de woonkamer gedweild.

Ook weer schoon, laatste check op etenswaar, wat niet houdbaar is ook naar Mario en Doris. Ze moeten zelf maar even de ijskast komen checken wat er nu nog instaat. Veel is wel lang houdbaar, maar we weten niet hoe lang het duurt voordat er weer een priester komt. De eerste zou er zijn op 8 april, nou die komt dus niet en dan tot oktober niets.

Even maar lekker uitzweten nu. Het was echt heet en benauwd de laatste twee dagen na die grote regenbui van maandag. We puften echt wel. Even nog wat laatste fotootjes van de nette tuin voor het nageslacht en toen nog wat fruit gegeten. Ook weg.

Werd tijd om weg te gaan.

Waren keurig op tijd bij Mario. Beetje bijzonder zo “social distancing” toe te passen. Raar, maar ook hun waren vol van het virus en begrepen de noodzaak van dit alles. Ze wisten nog niet dat er die ochtend de eerste Coronavirus dode was te betreuren op Curacao. Nederlandse man van 69, zijn vrouw heeft het ook.

Even de laatste nieuwtjes en wetenswaardigheden uitgewisseld en toen op naar Hato.

Zoals verwacht waren we natuurlijk veel te vroeg. Vliegtuig vertrekt om 17.15 uur en wij waren al op Hato om kwart over een.

De Coronagroet afscheid gedaan en hup naar de balies.

KLM had balie 15-20 voor deze trip en we waren de eerste. Heerlijk.

Moesten natuurlijk nog tijdje staan, maar dat ging snel. Kwam een Duitse dame naast ons staan die we ook al maandag bij de KLM hadden gezien. Ze was met nog drie familieleden, maar die wilden blijven en zij niet. Dus moet vanaf Schiphol trein nemen naar de grens waar haar man haar dan ophaalt.

Uiteindelijk druppelden de dames van het inchecken binnen. Eerst een hele grondige deskreiniging, die wel op zijn Antilliaans werd uitgevoerd. Denk dat ik het in drie minuten had geklaard, al die 6 desks, zij trokken er 20 minuten voor uit. Maar uiteindelijk we konden inchecken. Daarna op naar de douane, heeeeerlijk rustig nog, geen gedrang achter je van opdringerige mensen, dus dat ging ook soepel.

Toen hup naar de gate en zaten weer front row bij de gate. Toen nog wat water en te eten gekocht en de tijd uitzitten op de wifi van het vliegveld. Tijd verstrijkt snel. Konden boarden, eerst invaliden en ouders met kinderen, dan business, daarna zone 2, wij er door, nee, hij stuurde ons terug. We hebben zone 4. Lekker dan, even weer aan de kant. Kende dit nog niet. Nou ja, we gaan weg, belangrijk genoeg. Ja we mochten. Plaatsje gauw gevonden en deze en gene even geappt dat we op tijd gingen. Begreep van Arjan dat dit de laatste vlucht van dit toestel was, de Boeing747-406 Yevgeni Ivanov met kenteken PH-BFY. (google het maar, Russische spion tijdens de Profumo/Christine Keeler affaire.) Tijdens het verhaaltje van de Captain zei hij ook dat dit voor hem en zijn bemanning ook een bijzondere vlucht was en niet alleen voor ons omdat we naar huis gerepatrieerd werden.

Hij herhaalde dit tijdens de landing dat het de laatste vlucht van dit toestel was. Zijn stem klonk zelfs een beetje emotioneel. Tjee, wat ging hij langzaam van de grond af toen we vertrokken, dacht dat het eilandje/landingsbaan te klein zou zijn om omhoog te komen en schrok toen hij van de grond was en gelijk een scherpe hoek naar links maakte en ik in het linkerzijraam opeens voor mijn gevoel de zee wel heel erg dichtbij zag. Hij klom tergend langzaam omhoog. Dit kon je op de inflight tv meebeleven. Maar alles goed gegaan. Oortjes voor de TV werden uitgedeeld en ik heb lekker twee films zitten kijken Knives Out en Motherless Brooklyn en tussendoor een beetje ogen dicht gedaan.

Ik had het geluk dat er naast mij niemand zat, dus lekkere ruime plek. Viel op dat er in de stilte van de nachtvlucht veel gehoest werd. Normaal zal dat ook wel zo zijn, maar nu ben je alerter en klinkt het niet lekker. Maar ja, laten we zo zeggen: we komen van een eiland waar minder patienten waren dan waar we naar toe gaan. Dus nu ietsje minder risico in het vliegtuig?? Stewardessen hadden allemaal handschoentjes aan, was wel een verschil.

Wind mee zeker, we landden al om 2 voor zeven in de ochtend op de Kaagbaan.

Hoopte nog dat de captain mijn stem zou omroepen, kon ik ook naar de cockpit komen om de landing te filmen, maar bleek niet te gebeuren. Martin zou ons ophalen bij de vertrekhal en ik liet hem weten dat we geland waren.

Koffers kwamen redelijk snel, mensen stonden iets ruimer uit elkaar dan normaal. Moeten we maar aan wennen denk ik. Nieuwe norm. Luister naar de Minister President!! Voordat het een hele lockdown gaat worden !!

Toen de koffers in de auto en al bijpratend richting huis. Heerlijk, we zijn weer op Nederlandse bodem. Thuisgekomen even koffie gedronken met Martin en toen hij weg was, even alvast wat koffers uitgepakt.

Debbie kwam in de middag na haar werk. Even nog wat post afgeven ook en ze moest ook weer haar kinderen uit de “opvangschool” halen.

Gek hoor, je eigen dochter niet knuffelen na drie maanden. Het is niet anders.

Morgen komt Bobby en Maaike en zie ik mijn kleinzoon voor het eerst “live”. Bijzonder. Erg gegroeid sinds hij op onze vertrekdatum werd geboren. Raar hoor.

Genoeg geschreven. Zijn al te lang opgeweest. We gaan naar bed.

Laatste stukje van deze niet te vergeten vakantie.

Gegroet.