Washington Slagbaai Nationaal Park - Cadushi Dist.

Het is lekker wakker worden met het getwiet van de diverse vogels rondom het huis. Dan de zon ook nog erbij, je kan slechter wakker worden.
Vandaag dus geen mangroven met de kajak, maar trachten een bergje te beklimmen van 250mtr hoog in het Nationaal Park, genaamd Washington Slagbaai. Zou moeten lukken toch??
Eerst na het ontbijt nog even naar de supermarkt die maar 400 meter naar rechts vanaf de kerk is, voor wat kleine zaakjes , ook voor de inkomende priester die donderdag aankomt. Ken hem niet, maar blijft hier vier weken. Ook leuk vooruitzicht. Toen in de auto, even nog gekeken, welke richting we uitmoesten en hup op weg. Ging goed en na zo'n 20 kilometer kwamen we aan bij de poort van het Nationaal Park.
Auto binnen gezet op aangewezen plek door de aardige receptionist en we vroegen hem om het bergje te beklimmen en hoe dat ging. Hij legde twee wandelroutes voor, een door het park en de ander de berg op.
Met de auto mochten we niet verder het park in van hem. Ik dacht dat het wel een aardig slagschip was, onze Mitsubishi Grandis (blijkt niet de Spacewagon te zijn, zoals eerder door mij abusievelijk vermeld.) Werk (nog) wel voor de Mitsubishi Group waar ken de modellen niet, sorry.
Het bleek trouwens ook, bij navraag door Ineke, dat we helemaal niet in de buurt zaten van de te beklimmen berg. Die is verder het park in en dat mochten we dus niet met deze auto. Echt een 4 wheeldrive hier nodig en we moesten de auto dus parkeren en een simpele wandelroute nemen, want ook ons schoeisel was niet geëigend voor de lavastenen waaruit een heel groot gedeelte van de route bestond, die langs de zee liep. We kennen dit fenomeen wel van Curacao (Sheta Boka etc), en inderdaad met een paar namaak Birkenstocks aan mijn voeten en echte Crocs sandaaltjes aan die van Ineke loop je die route niet echt makkelijk. Nou dan maar waterflesje mee en een beginnetje maken aan de wandelroute tot we niet meer verder konden. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ien had wel een petje mee en opgedaan, ik had niets, maar hij brandde goed, die koperen ploert. Maar ach, we moeten wel een kleurtje meenemen, dus ook even met de Musquitno fles ingesmeerd en daar gingen we. Onvoorstelbaar veel cacteeën, onder weg leerde we het verschil via de borden tussen de Kadushi- en de Yatu cactus. De Kadushi lijkt meer een boomvorm, met 1 stam en daarna meerdere vertakkingen en de Yatu heeft dat niet en meer rechte stammen naast elkaar geklonterd. Ook nog de vruchten is een onderscheid, maar dat bespaar ik jullie. Wel bleek dat de vleermuis heel erg belangrijk is voor de bestuiving van deze cacteeën om ze te laten bloeien. Trouwens, en dat zagen we onderweg ook al, de Yatu is een perfecte omheining voor je terrein. Aan weerszijden van de afscheiding vaak schuin tegen elkaar aangezet, zodat de bovenkanten elkaar raken en geen mens denkt dan eraan om er overheen te klimmen. Stekels gaan dwars door alles heen. Wij dus onderweg, wel mooie foto's kunnen maken met zo'n strakblauwe lucht en de weelderig aanwezige soorten cacteeën. Kwamen een echtpaar tegen die al op de terugweg waren en die adviseerden ons - kijkende naar ons schoeisel - niet veel verder te gaan vanwege het vele lavagesteente waar je overheen moest lopen. We konden ze geruststellen, nog een klein stukje dan keren we om.
We liepen toch nog zo'n 500 meter door over een grote open vlakte met een heerlijke zeebries om de oren, geiten renden kris kras eroverheen, maar toen hield het echt op voor ons, zou gekkenwerk zijn om het te proberen. Als je je teen openhaalt, zit je de rest van de vakantie met een been omhoog. Met een bloedend hart, gelukkig geen bloedende tenen dropen we af, jammer, zo graag verder gegaan, volgende keer als er meer bagage mee is, beter schoeisel aan dan, en dan wel verder de wandeling afmaken was onze conclusie. We meldden ons weer af bij de aardige meneer van de receptie, kon hij weer een vinkje zetten achter de toeristen die weer veilig het park zouden gaan verlaten.
Richting huis. Onderweg kom je langs een dorpje Rincon geheten. We hadden nog geen middageten gehad en wel wat trek, was tegen half drie. Onderweg borden van : Cadushi Distillery. Op Curacao ook vaker bij de distilleerderij van Blue Curacao geweest, dus wilden deze ook wel een bezoekje brengen. Stopten bij een mooie kerk die we eerst naar binnen gingen en vroegen aan een passant daar waar de distilleerderij was. Inderdaad bijna vlak tegenover de kerk, 150 meter de straat in. Na het fraaie kerkje te hebben gezien, doorgelopen naar de Cadushi Distillery. Heel leuk klein intiem beweginkje is het eigenlijk. Sinds 2009 pas opgericht en we werden gelijk ontvangen met een voorproefje van de lokaal gebrouwen alcohol. De Cadushi likeur. Heerlijk was het. De net drie weken begonnen stagiaire Anniek vroeg of we meer wilde weten over het brouwen dan kregen we een uitleg. Natuurlijk wilden we dat, en ze bracht ons naar Rainer die op dat moment flessen aan het dichtmaken/verzegelen was. We kregen een privé uitleg door hem voor ons tweetjes. Heel interessant, de likeur wordt echt gemaakt van de 2e schil van de Kadushicactus. 1e schil eraf, is niet goed, de tweede voor hun bedrijfje en de rest voor de geiten en ezels, die eten alles zei hij. Het hele proces werd uitgelegd en er komen natuurlijk ook nog andere bestanddelen in, waaronder o.a. de alcohol, die ze zelfs tot 95% kunnen maken. Daarna in verdunde vorm in de likeur. Het echt leuke was dat ze ook voor elk eiland een smaak hadden ontwikkeld. Dus de ABC eilanden en Eustatius, Saba en St. Maarten.
Elk eilandje een kleurtje met specifieke smaken van dat eiland. Bij St Maarten de grootste moeilijkheid.Zij hadden geen specifiek iets en hebben ze dus maar het koninkrijk der Nederlanden (huis van Oranje) erin verwerkt. Ze zijn toen uitgekomen op Orange of Orange, the Royal taste of Orange.
We hebben een cadeausetje van deze 6 flesjes gekocht en hopen nu maar echt dat Bonaire zo goed is om ons met deze hoeveelheid vloeistof door de douane te laten. We hebben bewust de kleine flesjes gekocht, maar toch teveel voor 100 ml per persoon. We zullen het morgen merken, anders USD 66,00 'down the drain'. We kregen nog een voorproefje van de Spicy (Saba) en Rainer zei dat dat zijn favoriet was. Een beetje jus d'orange en dan deze likeur erin, heerlijk zei hij.
Inderdaad heel erg lekker. Toen ook nog twee voorproefjes van eigen gemaakte rum, die ook erg goed naar binnen gleden en als we zo door zouden gaan zouden we met de taxi naar huis moeten. Nog steeds niet gegeten en wel aan de borrel(tjes), maar toch, met die hitte kan je opeens de wereld voor een doedelzak aanzien. We komen terug beloofden we en gingen weer naar de auto. Eerst weer genoeg water gedronken om alles te verdunnen en toen maar richting huis.
Thuisgekomen ons even lekker opgefrist voor de volgende etappe, weer naar Cuba Compagnie. We besloten ietsje eerder te gaan, om dan bij Karel's weer te kunnen genieten van de ondergaande zon.
Zo gezegd, zo gedaan. We waren te laat voor de drie toeten van weer een cruiseship, wel stonden alle passagiers al boven aan dek te kijken hoe de kapitein loskwam van de kade. We meldden ons bij Karel's en je moet daar wachten tot je mag gaan zitten aan het tafeltje dat ze je toewijzen. De beste plekjes aan het water zijn voor de eters, de drinkers, zoals wij eergisteren , moeten ietsje verder weg zitten.
We vroegen gewoon een tafeltje voor twee en kregen weer de beste plek aan het water. We bestelden beiden een cocktail, Ineke nu Sex on the beach en ik, vanwege de mooie kleurtjes, Sex with an Alligator, die had Ineke eergisteren. We zeiden dat we nog even wilden wachten met bestellen, de kaarten bleven dus dicht. Ik hoorde, terwijl ik foto's stond te nemen van het vertrekkende schip dat de ober een beetje een uitbrander kreeg dat hij ons daar had gezet, omdat we drinkers leken en geen eters. Vertelde het aan Ien en ze zei, geen sjoege geven, we horen het wel.
We hebben lekker zo'n kwartiertje zitten lurken aan de rietjes uit de cocktails en ik heb prachtige foto's kunnen maken van een ondergaande zon die tussen onze cocktails scheen. Omslag van het komende fotoboek zit in de knip. De ober probeerde het nogmaals, willen jullie wat eten?. Nou nee, eigenlijk niet. We drinken onze cocktail even op en gaan dan. We hadden al een blik in de kaart geworden, eten was vorige keer al niet zo lekker voor je dure centen en als gisteren een goddelijke dagsoep even verderop maar USD 6,50 kostte en hier een tomatensoepje al USD 13,00 begrijp je dat we hier niet zouden blijven. Hij nam de menukaarten mee en binnen een minuut was hij terug met de boodschap dat deze tafel gereserveerd was. We zeiden dat we boodschap hadden begrepen en dat we gingen afrekenen. Fooi natuurlijk niet, nop, nada, niks. Tjee zeg wat een ballentent. Eerst al voor de wifi code hadden we niet genoeg besteld en nu ook weer weggestuurd. Geen lekker gevoel bij zo'n tent die alleen maar mooi ligt. Nou ja, op de kade, net nog de laatste halve minuut van de ondergaande zon gezien, wat gaat dat snel en toen op naar Cuba Compagnie.
De vrolijke ober van gisteren zei dat we even bij de baas moesten melden voor een plekje, gereserveerd had ik niet. Was weer beredruk en gezellig met hier en daar nog wat plekjes. We konden niet meer vooraan op buitenterras zitten zoals gisteren, maar binnen het hekje maar toch buiten. Ik was tevreden, Ineke iets minder, volgende keer toch maar bestellen.
Dagsoep nu een volle kippen/groentesoep die ook echt heerlijk was en Ien nam weer de vegetarische Chef Special en ik de Super Sate.
Die was ook erg goed en machtig. Tjee wat een spies met kipsate, heerlijke patatjes en inderdaad, dat hadden ze niet gelogen, een fantastische satesaus. Kortom, het was weer top. Voldaan namen we afscheid van de baas en Ien ook van de vrolijke ober en op naar huis, met gezwinde spoed. Ik moest nodig. Gehaald.
Morgen vliegen we terug naar Curacao om 15.30 met Divi-divi Air, waren mooie dagen hier en zeker waard om te herhalen. Morgenochtend even alles wassen, gaat wel lukken in de machine en Willem brengt ons om 14.00 naar het vliegveld.
Ga zo proberen een sudoku te kraken, die ons beiden al twee dagen dwarszit. Een driesterren maar, maar niet te vinden die volgende zet. Grrrrr. We krijgen hem wel.
Tot morgen.

PS
Gisteren wilde ik inmiddels wat fotootjes erbij zetten, bleek dat ik aan mijn quotum zat??? He? De foto's van een eerder fotoboek tellen nog mee en ik had niet meer over. Zal wel kloppen, maar een upgrade kon ik nu niet regelen, de Ideal reader ligt - als het goed is - op Curacao.
Je kunt het ook over maken, maar dan duurt het ook een week voordat ze je upgraden. Dus nog even geduld. Foto's komen !!