Bonaire

Het is donderdagavond 30 januari en zijn weer teruggekomen uit Bonaire.

Ons vertrek ging nog bijna mis.

We waren om half zes ‘s morgens opgestaan, koffers waren al klaargemaakt, dus snel even wassen en ontbijten. Kwart over zes helemaal klaar en ready to go.

Selma zou om half zeven er zijn en ons naar Hato brengen.

Had om 5 voor half zeven al de poort opengedaan en het huis afgesloten, zodat we gelijk wegkonden.

Het werd half zeven, vijf over half, stuurde haar een appje, we staan klaar hoor. Wel ontvangen, geen tegenbericht. 10 over half en nog geen Selma. Je hebt het toch wel goed afgesproken he, ja schat, hier lees de app maar. Ze zou er om half zeven zijn. Zagen onze geest al dwalen, met het niet halen van de vlucht.

Dan maar bellen via Whattsapp, tjee geen bereik bij de poort. Waar staat haar nummer ook al weer. Maar terug bij de voordeur gaan staan en weer bereik via wifi.

Hi Selma, we staan klaar hoor. Oh, neeee, aan de andere kant, helemaal vergeten. Ik kom eraan. Halen we het nog?? Ja hoor, geen probleem.

Nou, dan begint het nagelbijten. Het is wel Dividivi Air, maar je weet niet hoe het verkeer onderweg is en als er net een groot vliegtuig voor je weggaat, zit je klem bij de douane, die met hun snelheid van werken ervoor kunnen zorgen dat je het net niet haalt, toch??

Selma kwam en ik zei: Step on it, gotta catch a plane. Nee hoor, zei het gewoon in ‘t Nederlands, maar ‘t klinkt zo leuk. Niet druk onderweg, waren om 07.10 bij Hato, was snel gegaan. Vlucht ging om 08.00 uur. Snel naar de balie van Dividivi en Selma keek in haar auto door de ruiten of alles nog goed ging. We kregen onze boardingpasses en gingen naar de douane. Duim omhoog naar Selma en zij weg en wij door de schuifdeuren. Was inderdaad druk door de douane en hier moet dus echt alles af en uit. Schoenen ook en is al zo moeilijk aan trekken als je zweet.

Eindelijk aan de beurt. Pieeep. Ik moest even gevisiteerd worden. Hij kon niets vinden, had ik ook niet verwacht. Ineke’s koffertje moest open. Te veel losse flesjes. Heeft u geen zipbag, een watte? vroeg Ineke. Ik zei zo’n zakje die je open en dicht schuift. Nee hebben we niet, anders had het er wel in gezeten toch??

De vriendelijke vrouw ging er twee halen en alle losse spulletjes werden erin gedaan, pastte voor geen meter en ging zonder dicht gezipt te kunnen worden weer de tas in van Ineke. Zag de logica echt niet.

De grote fles shampoo van 250 ml met weliswaar nog een paar druppels erin verdween in de container naast de douanemevrouw. Ja maar, een paar druppels maar, nee, onverbiddelijk.

Inmiddels 20 voor acht was het en het is echt mooi geworden op Hato, kan niets anders zeggen. Klein maar fijn. Dus nog goed op tijd.

Gate 8 was de onze, naast gate 7 waar onze vlucht dus op stond. Beetje vertwijfeling , maar zit maar een meter tussen dus komen we wel overheen. Werd wat omgeroepen wat je dus absoluut niet kon verstaan, maar toch liepen er een paar naar “onze” gate ingang. Ik erachter aan. Nee hoor, zei de incheckmevrouw. Dit gaat naar Aruba, Bonaire komt zo. Inderdaad. Ongeveer 10 passagiers moesten wachten, weer wat onduidelijks door de speakers en wij waren aan de beurt. Wij moesten ook naast de 10 van Aruba wachten achter de schuifdeuren. Lekker verwarrend zei ik nog, strakjes zitten we nog op Aruba. We mochten verder lopen. Tot onze schrik merkten we dat Ineke haar rolkoffertje nog aan de andere kant bij de stoel stond. Gelukkig ging deurtje nog open, gauw gepakt en snel de roltrap af, achter de hele bups aan naar het busje.

Ja, we mochten allemaal in ’t busje. Geen aparte voor Bonaire en Aruba, alles in een.

Eerste, kleine vliegtuigje was voor ons. Ja, die hebben we vaker gehad. Bonaire uitstappen en Aruba blijft erin.

Handkoffertjes achter in de laadklep en omlopen, uitkijken voor de vleugels en ingestapt. Precies om 08.00 vertrokken we. 28 minuten later landen we op Bonaire. Zoooo leuk, zo laag vliegen. Even snel fotootje voor het vliegtuig gemaakt, door de douane met zijn achten, en ja hoor daar stond familie Bor ons op te wachten.

Dus allemaal nog goed gelopen, na een stroef begin.

Na allereerst daar een lekker ontbijtje te hebben gehad, even plan de campagne gemaakt voor die dag. Ze wilden graag met het onderzeebootje even naar Klein Bonaire varen met zo’n glazen onderkant, zodat je de mooie vissen kon zien onder water. Jan-Willem ging even op zijn fiets naar de haven om te kijken of er nog plaats was. Want met al die cruiseschepen zit zo’n bootje gauw een hele dag volgeboekt – wat dus gisteren blijkbaar het geval was geweest – er kunnen er namelijk maar 12 per keer in.

Hij kwam terug en ja er was plek om half drie. Konden dus kalm aan doen. Toen richting haven waar nog een ander echtpaar, ook uit de gemeente Hoogeveen, waar we de familie Bor van kenden, ook mee zouden gaan. Zou USD 25 pp kosten. Daar aangekomen zei de man van het echtpaar dat hij korting had geregeld, want USD 25,00 waren cruiseship prijzen en wij waren gewone Nederlanders die zich niet zo snel lieten afzetten. Hoefden dus maar USD 20 pp te betalen. Hahaha toch weer wat korting in de knip. De fitte Hoogevener was al 82 en dat gaf je hem niet. Moest aan Ome Jur Schats denken van onze gemeente, ook al zo’n kras mannetje. (Helaas al in de eeuwigheid)

Tripje was leuk, visjes genoeg, koraal was meer dood dan levend. Zei dat dat zo dicht onder de kust ook niet anders kon, wordt veel te veel zand gewoeld door die gigantiische schepen en teveel duikers daar bij dat nog redelijke ondiepe water, dat doet er ook geen goed aan. Toch was het best aardig en zeker de terug tocht van zo’n kwartiertje op het dek in de volle zon en de heerlijke wind was een genot. Dat alleen was al zeker USD 12,50 waard.

Zijn daarna nog even met zijn vieren Kralendijk in gelopen en de fitte Hogeveners gingen op de fiets, jawel, terug naar hun Van der Valk Beach Resort.

Afgesproken voor de volgende dag in de middag met zijn zessen naar het Washington Slagbaai National Park te gaan. Past allemaal in de auto, want op Bonaire heeft de kerk een Mitsubishi Grandis, waar de laadklep ook omgetoverd kan worden in twee extra stoelen en dan toch nog bergruimte over is. Wat een joekel.

Avond vloog om en na een heerlijke nachtrust, goed ontbijt, koffie en later nog een broodje, gingen we richting Van der Valk. Schitterend aangelegd resort op, en de fitte Hogeveners weer opgehaald. Op naar het Nationale Park, wat dus echt aan het einde van het eiland ligt. Stukje rijden, maar heerlijk in de airco en zoooo groot is het eiland natuurlijk ook niet. Hier ook weer het zelfde euvel als Curacao. Het wegdek. Iedereen lijkt soms dronken, maar het is gewoon kuilen ontwijken. Ook hier valt op de vele “thuiskomertjes” op de wielen van vooral de kleine autootjes. Heb het kort geleden zelf in Spanje ervaren, toen ik de huurauto ophaalde en 300 meter buiten het hek een kuil inreed , die ik niet kon ontwijken en met een lekke band de auto per kerende post weer kon omruilen voor een met 4 hele wielen.

Aangekomen bij het park, bleek dat na een gesprekje met de parkranger bij de ingang, het niet verstandig was het park in te rijden, wat onze bedoeling was.

Zeker niet met deze particuliere auto en geen 4WD, omdat de wegen daar nog slechter waren!! Ook gezien de tijd die nog restte om door het park te gaan, ried hij ons af erin te gaan. Ok, dus niet. Even buiten wat gedronken en omgekeerd en naar Rincon gereden. Wist dat daar de “Cadushi Distillery” was, waar de locale drank werd gemaakt. Wij waren daar twee jaar geleden ook geweest.

Even zoeken in het plaatsje en ja, gevonden. Was heeeeel erg gezellig en er werd uitgelegd hoe de drank werd gestookt. Cadushi is de lokale cactus die wel 12 meter en 120 jaar oud kan worden. Na ook geproefd te hebben en zij een fles hadden aangeschaft en wij de Cadushi thee, gingen we weer op weg.

Schitterend mooie rondrit gemaakt langs een heel groot meer dat grensde aan het Nationale Park en waar we heel veel flamingo’s hebben kunnen zien.

Na het echtpaar weer te hebben afgezet, weer naar de kerk en ook nu was de avond weer zo voorbij.

Vanmorgen, na het ontbijt en de koffie, richting het surfstrand. Mooie plek, lang ondiep water en heerlijk weer om daar te surfen. Wij natuurlijk niet, maar mooi uitzicht en heerlijk op het strand, in de wind en de zon gezeten.

Toen door naar de zoutvlaktes en de slavenhuisjes. Bonaire is ook een van de grotere zoutproducenten ter wereld. Cargill, het hele grote voedingsingredientenbedrijf, is de eigenaar hiervan. Las dat door de vervuiling in de zee van het plastic door afval, cosmeticaresten, slijtage van kleding etc. (zet hem op Bojan Slat!!) in zout, microscopisch kleine deeltjes plastic nu zitten, waardoor een volwassen persoon die gemiddels 10 gram zout per dag binnenkrijgt, zo’n 2000 minuscule kleine plasticdeeltjes mee opslokt.. Zout uit Indonesie is het meest vervuild. Maar geen zout meer op mijn eitje dan!!.

Levert wel mooie foto’s op, die kleurenschakering van de zoutvelden, zouden zo door kunnen gaan als bollenvelden als je snel kijkt. Van blauw naar licht roze en nog donkerder. Erg mooi. Door naar de slavenhuisjes. Ook hier heeft Nederland natuurlijk een groot verleden in en je kunt je niet voorstellen dat die slaven in deze huisjes moesten bivakkeren. Een kleuter kan er denk ik mischien net rechtop staan. Premier Rutte had hier toch al sorry voor gezegd of excuses aangeboden, of niet?

Op naar de lunch, we waren hongerig geworden. Lekker in Kralendijk bij Restaurant Cuba geluncht. Kenden wij nog van twee jaar geleden, was toen goed en nu nog. Heerlijk “twaalf uurtje” gekozen en dat smaakte voortreffelijk.

Na lekker gezeten en gegeten te hebben naar huis, koffertje pakken en nog maar een keertje Jochen Meijer gekeken op You Tube.

Intikken Jochen Meijer Bonaire, dan krijg je een stukje schets uit een show van hem hoe hier het boarden bij Dividivi gaat. Echt kijken, want erg leuk en heel herkenbaar als je het hier al een keer heb meegemaakt.

Om zeven uur werden we afgezet bij de Flamingo Airport, over 5 kwartier vertrok ons vliegtuig. Over zeven weken komen zij op bezoek bij ons op Curacao, dus we zien elkaar nog en gaan wij hen weer een stukje van hier laten zien.

Alles verliep voorspoedig, heb nog een foto gemaakt van “ de incheckmeneeeeeeer”, kon het niet laten en Selma was er. Ze reed niet, ze was ziek en haar man stuurde. Maar niet gezoend bij het afscheid, wil hier niet in bed leggen. Heerlijk weer “thuis”.

 Nu even nog wat fotootjes erbij zoeken en jullie zijn weer bij.

Hier inmiddels na enen. Ineke slaapt al.

Tot de volgende keer.